سؤالاین است که زیر فشار این خفقان، جوان‌هاچطور تظاهرات بکنند (چون مؤثرترین آکسیون فرسایش دهندهٔ کودتاچی‌ها، تظاهرات توی خیابون به شکل پراکنده‌ست به همراه کارهای دیگه). از اونطرف هم تأکید این بندهٔ حقیر این است که به هیچ وجه نباید جون بچه‌ها به خطر بیفته. درواقع تمام هنرباید این باشه که با حداکثر احتیاط این کارانجام بشه. حالا چطوری میشه این رو انجام داد؟ پاسخ این است که از تجربهٔ کشورهای دیگه درس بگیریم. درآرژانتین وقتی در ۱۹۷۶ کودتای نظامی شد و بسیار کودتای خشنی بود، دانشجوها اومدند نوعی تظاهرات به وجود آوردند که بهش می‌گن بلیتز دمانستریشن (Blitz Demonstration). بلیتز یعنی برق‌آسا، فوری. در شطرنج هم بازی‌هایی که طرفین سه تا پنج دقیقه بیشتر وقت ندارند، بهش بازی‌های بلیتز می‌گن. این تظاهرات برق‌آسا یا بلیتز به این نحو هست: (اونموقع اگر دانشجوها رو حکومت کودتای ژنرال‌ها برای تظاهرات می‌گرفت، تیربارون می‌کردند) کاری که دانشجوها کردند این بود که دسته‌های چهل-پنجاهنفری می‌شدند (شاید اون موقع بیشتر ازدوهزارتا نبودند و مدتی که این تظاهرات روادامه دادند مردم بهشون پیوستند که اون تظاهرات بزرگ غذا و خوراک در سراسرآرژانتین شد که ژنرال‌ها رو کشید پایین) ولی در اون مرحله‌ای که می‌خواستند حضورخودشون رو اعلام بکنند، در دسته‌های چهل پنجاه نفری، تظاهرات واقعاً پنج دقیقه طول می‌کشید. بخصوص در جاهای عمومی که حمل ونقل هستش، مثل ایستگاه‌های مترو، مثل ایستگاه‌های اتوبوس، مثل دهنهٔ بازار،مثل شهرداری‌ها، اداراتی که مردم هستند وجمعیت رفت و آمد داره. بهترین جا جای عمومیه. (درمورد مترو، حکومت آرژانتینی‌ها یک دوره‌ای ناچار شده بود حتی مترو رو تعطیل بکنه و خودش اینطوری کاررو مختل می‌کرد) ولی باید ظرف پنج دقیقه بچه‌ها جمع بشند. حتماً حتماً ازشعارهاشون و فعالیتشون عکس و فیلم بگیرند و اون رو منعکس بکنند، بفرستند برای این‌که متقابلاً برگرده به مردم و روحیه خلق بکنه، شعارهای محوریشون رو همونجا ظرف پنج دقیقه بگن، مثل «نترسین نترسین ما همه با هم هستیم» یا «رأی مارو پس بدین» یا«دولت جنایت می‌کند، رهبر حمایت می‌کند» یا «مرگ بر دیکتاتور». به نظر من اینچهار-پنج تا شعار، شاید از بین همهٔ شعارهایی که تکرار شده، مناسب تر باشه ولی هر شعاری رو که خودشون انتخاب می‌کنند، ظرف پنج دقیقه باید این شعار روبدند و متفرق شند. باید در جاهای مختلف باشه؛ یعنی در یک روز میشه در صد نقطهٔ تهران، همین‌طور هم در شهرستان‌ها، تظاهرات برق‌آسا گذاشت و به این ترتیب نیروهای کودتاچی رو هم دچار سردرگمی وفرسایش و جابجا شدن می‌کنند و بعد هم با قراری که گذاشتند متفرق بشند.کاری هم که مردم در پشتیبانی ازجوان‌هاشون می‌تونند بکنند، این است که به محض این‌که جوان‌ها این تظاهرات پنج دقیقه‌ای‌شون رو برگزار کردند، با هوراکشیدن یا دست زدن (هرکدوم که کمتر خطر داره یا هردو)، اون جوان‌ها رو دلگرم کنند و بهمحض این هم که سر و کلهٔ مأمورها پیدا شد که دنبالشون بکنند و تعقیبشون بکنند، با یک هوی ساده، زیر لبی حتی با دهن‌های بسته،با یک هومی کشیدن، نارضایتی خودشون روباید ابراز بکنند و درواقع اعصاب اون‌هارو خورد بکنند و فرسایششون بدند.از من پرسیده بودند که اگر تظاهرات بلیتز(Blitz)، تظاهرات برق‌آسا، پنج دقیقه جمع بشیم و پراکنده بشیم، به‌خصوص توی مترواین خطر هست که دوربین داره و قیافه ها شناخته میشه؛ چیکار باید کرد؟ مترو ازاین حیث مشکل داره. چند تا راه‌حل برای این هست. یکی این‌که کافیست هر ایستگاهی رومی‌خواهید انتخاب بکنید، یک روز قبلش نگاه بکنید دوربین‌ها کجاست و سعی کنیدجاهایی بایستید که دوربین نباشه. راه‌حل دوم این است که اگر خطری نداشته باشه، خیلی ساده با یک اسپری میشه یک رنگ روش بپاشی، جلوی دوربین رو مسدود کنی و از کاربندازیش. البته ساده‌ترینش این هست که ازاین ماسک‌های که برای آلودگی و جلوگیری ازسرماخوردگی و … همه می‌زنند، توی جیب بچه‌هایی که می‌خوان این کار رو بکنند باشه؛ در لحظه‌ای که می‌خوان تظاهرات روشروع بکنند، این ماسک رو روی صورتشون بزنند؛ در نتیجه فقط چشمشون معلومه و به فرض هم که دوربین مترو بگیره، شناسایی نمی‌شند. راه‌های دیگه هم هست، مثل یک روسری یا دستمال سبز و امثالهم و من مطمئنم که خود شما خیلی راه‌حل‌های بهتری روپیدا می‌کنید. ضمناً تمام مزیت این تظاهرات برق‌آسا درچند نقطه این است که اون گروه و کمیته‌ای که این کار رو انجام می‌ده از همون متروباید استفاده بکنه، جابجا بشه در سطح شهر،برای این‌که نیروهای سرکوب‌گر نمی‌تونن از طریق مترو جابجا بشند؛ اونها باید باماشین و موتور و اینها در سطح ترافیک جابجا بشند. گروه بره یک نقطهٔ دیگه این کار روبکنه. اگرهم بیاد بیرون از مترو اونجا تظاهراتش رو بکنه برگرده توی مترو، بامترو بره به جای دیگه و این تحرک هست کهخیلی مهمه؛ برای این‌که این تحرک در سطح تهران و شهرستان‌ها می‌تواند که نیروهای سرکوب‌گر و نیروهای کودتاچی‌رو کاملاً فرسایش بده. اونها برای این‌که تعدادشون کمه، تعدادشون قطعاً یک پنجاهم و یک صدم شما هم نیست، فقط با ایجاد رعب و وحشت می‌خوان که ساکت بکنند و وقتی ناچار بشند دائماً جابجا شند، دائماً از این سر شهربرند اون سر شهر، از این شهر برند به اونشهر، مطمئن باشید فرسایش پیدا می‌کنند؛به‌خصوص این‌که اگر دستشون به شما نرسه ومردم هم با تشویق شما و با هو کردن اونها ویا با ادامهٔ شعار، روحیه‌شون رو ضعیف بکنن.
برگرفته از سایت محسن سازگارا
